Δύο χιλιόμετρα δυτικά του χωριού, στα νότια ριζά του λοφόβουνου Κατσά, κάτω από δύο ψηλούς βαθίσκιους πλατάνους, βρίσκεται το εξωκκλήσι ''Μεταμόρφωση Σωτήρος”. Οι χωριανοί λένε σε θηλυκό γένος “η Σωτήρα” ή “η Αγία Σωτήρα”.
Ότι κάποτε και τούτο το εξωκκλήσι ήταν μονή, που μόναζαν δηλ. Καλόγεροι σ' αυτό, μαρτυριέται και από το ότι βορινά του στην υπώρεια του Κατσά υπάρχουν ερείπια, που λέγονται ακόμα “Κελιά”. Το δάπεδό του δείχνει πως πρέπει να χτίστηκε σε δύο φάσεις ενώ το 1983 συμπληρώθηκε με πρόναο 6x3,5 μέτρων. Συνολικό μήκος σήμερα έχει 19 μέτρα, πλάτος 6 και ύψος 3,5 μέτρα.
Στη βορινή πλευρά του τοίχου, πάνω από την πόρτα υπάρχει ενεπίγραφη πλάκα με χρονολογία 1742. Υπάρχουν κι άλλα γράμματα, μα τ' ασβέστωσαν και δε διαβάζονται. Προφανώς τότε θα χτίστηκε το μονύδριο, ή μάλλον θα ξαναχτίστηκε πάνω σ' άλλο αρχαιότερο, γιατί σε κάθετη σχεδόν κατεύθυνση νότια του ωσάνω εξωκκλησιού υπάρχει είδος ναϋδρίου 5x3,5 με πόρτα 2 μέτρα ύψος στη νότια πλευρά και μέσα θολωτή στέγη, με δύο παράθυρα, ένα ανατολικά κι ένα δυτικά, και στο βάθος της βορινής του πλευράς μια θυρόσχημη οπή, απόπου άλλοτε έβγαινε άφθονο νερό, τόσο που χρησιμοποιόταν σα νεροτριβιά, ενώ σήμερα αναβρύζει συγκριτικά πολύ λιγοστό. Αυτό το ναΰδριο παρέχει την εντύπωση βυζαντινού κτίσματος, (για να μην πούμε πως εκεί θάταν και αρχαιοελληνικός ιερός χώρος του Αχελώου) και υπονοιάζει ότι αυτή η Μονή αρχικά λεγόταν Ζωοδόχος Πηγή και με τα χρόνια αυτό το όνομα το πήρε το ανθηρότερο και κοντινότερο μοναστήρι στο χωριό, και τούτο μετονομάστηκε Μεταμόρφωση του Σωτήρα. Οι μετονομασίες αυτές φαίνονται πολύ πιθανές, όχι μόνο από τη “Ζωοδόχο Πηγή” με τ' αγιασμένο νερό, “το αγίασμα'', και τα πλησίον “Κελιά”, μα και για πρακτικούς λόγους, επειδή την Παρασκευή του Πάσχα στη σημερινή “Άγια Σωτήρα” δεν ήταν εύκολο ούτε να πάνε ούτε να σταθούν οι κάτοικοι στη βαλτώδη αυτή τοποθεσία, ενώ στις 6 Αυγούστου, που γιορτάζει το εξωκκλήσι τούτο, τα λιμναία νερά στράγγιζαν πάντα και η γιορταστική ατμόσφαιρα για τους πανηγυριστές γινόταν και εύκολα και ευχάριστη.
(Οινιάδες - Κατοχή , 1986, Διονύσης Μιτάκης)
